به‌در آمدن از غار افلاطون: مشاوره‌ی فلسفی، کاربست فلسفی و خوددگرگون‌سازی

,"«تمثيل غار» يا «غار افلاطون»، تمثيلي ا‌ست كه توسط افلاطون در كتاب «جمهور» طرح‌شده و براي توضيح نظريه عالم «مُثُل» خود به كار برده ‌است. اين تمثيل به احتمالِ خيالي بودن يا نادرست بودن تصورات و عقايد انسان‌ها اشاره دارد. ابتدا يك غار را درنظر بگيريد، كه در آن تعدادي انسان به ديوار غل و زنجير شده‌اند، به‌ طوري كه هميشه رويشان به سمت ديوار روبه‌رو بوده ‌است و هيچ‌گاه پشت سر خود را نگاه نكرده‌اند. در پشت اين افراد آتشي روشن است و در جلوي اين آتش نيز مجسمه‌هايي قرار دارند و هنگامي كه حركت مي‌كنند سايه آن‌ها بر ديوار روبه‌رو مي‌افتد. درواقع اين مجسمه‌ها همان اعتقادات و عقايد اين گروه از افراد است كه سايه آن‌ها روي ديوار منعكس مي‌شود. در اين ميان، ناگهان زنجير از پاي يكي از اين زندانيان كه به سوي ديوار غار نشسته ‌است باز مي‌شود؛ و آن شخص به عقب بازمي‌گردد و پشت خود را مي‌بيند و سپس از دهانه غار به بيرون مي‌رود. او تازه متوجه مي‌شود كه حقيقت چيزي جز آن است كه در داخل غار قرار داشت. درواقع، اين جهانِ خارج، همان عالم مُثُل افلاطوني است كه شخص، هنگامي كه به آن مي‌رسد متوجه مي‌شود كه حقايقِ جهان، چيزي جز اين است و داخل غار كجا و خارج آن كجا! شخصي كه به عالم خارج از غار رفته و از آن آگاهي كسب كرده ‌است تصميم مي‌گيرد كه به غار بازگردد و ديگران را نيز از اين حقيقت آگاه كند؛ و هنگامي كه به سوي آنان مي‌رود تا آن‌ها را نسبت به جهانِ خارج آگاه كند و بگويد كه حقيقت چيزي جز اين است كه شما به آن دل بسته‌ايد، با برخورد سرد زندانيان مواجه مي‌شود، و آنان حرف وي را دروغ مي‌پندارند. درواقع اين نظريه افلاطون به اين اشاره دارد كه خير مطلق در جهان مُثُل است و اگر كسي مي‌خواهد به اخلاقيات دست پيدا كند بايد به عالم مُثُل راه پيدا كند. اين كتاب توضيح اين تمثيل را دربردارد.