کوه دوم

,"گاهي افرادي را مي‌بينيم كه سرشار از احساس خوشي هستند، آدم‌هايي كه انگار نوري درخشان از درونشان بر ديگران مي‌تابد. آن‌ها مهربان، آرام، از لذت‌هاي كوچك سرمست و از خوشي‌هاي بزرگ سپاسگزار هستند. وقتي با چنين افرادي ملاقات مي‌كنيد، خيلي زود در‌مي‌يابيد كه خوشي فقط يك احساس نيست بلكه مي‌تواند يك چشم‌انداز باشد. نوعي خوشي دائمي وجود دارد كه باعث مي‌شود افرادي كه مُدام مشغول به خودشان نيستند و درعوض ذهن خود را رها كرده‌اند، به نوعي از شعف برسند. در اين كتاب، نويسنده از دو كوه سخن گفته‌ كه اين تلاشي است براي تببين روايت تضاد بين دو جهان‌بيني اخلاقي متفاوت. كوه اول، يك جهان‌بيني فردگرايانه است كه خواسته‌هاي نفس را در مركز قرار مي‌دهد. كوه دوم، همان چيزي است كه شما ممكن است آن را جهان‌بيني رابطه‌گرايانه بدانيد و رابطه، تعهد و خواسته‌هاي قلب و روح را در مركز قرار مي‌دهد. استدلال اصلي نويسنده اين است كه ما در رواج جهان‌بيني فردگرايانه زياده‌روي كرده‌ايم.