آخرین شانس

,"اين داستان از زبان يك پدر و به روايت اول شخص بيان مي‌شود. ‌به محض اينكه اولين تير به من اصابت كرد بي‌درنگ به ياد دخترم افتادم. واقعيت اين است كه پس‌ از آنكه اولين گلوله به من اصابت كرد، پيامد مستقيم و طبيعي اين اتفاق شوم پرتاب شدنم به دنياي بيهوشيِ مطلق بود. به همين علت بود كه نه تنها متوجه خراشيده شدن فرق سرم توسط گلوله دوم نشدم بلكه، اساسا متوجه‌ نشدم كه تير اول چگونه به من اصابت كرد. با اين همه در اين حالت نيز متوجه خونريزي شديد از نقطه اصابت گلوله و از كار افتادن قلبم بودم و چون احساس مي‌كردم كه با مرگ فاصله چنداني ندارم، ناخواسته همه هوش و حواسم متوجه حال دخترم بود. محض اطلاع خواننده بايد بگويم كه دخترم «تارا» شش ماهه بوده و در زمان حمله و تيراندازي به ما روي تختش دراز كشيده بود. بر اين گمان هستم كه صداي شليك گلوله‌ها سبب ترس تارا شده و من نيز در عالم بيهوشي در آن‌ زمان گريه جگرخراش دخترم را مي‌شنيدم. اما قطع نظر از ذهنيات و خيالات فوق كه برخاسته از عالم بيهوشي‌ام است، آنچه مربوط به واقعيت مطلق مي‌شود اين است كه من اولين كسي بودم كه در جريان وضع حمل همسرم «مونيكا»، بالاي سرش بوده و شاهد پا به عرصه حيات گذاشتن دخترم بودم. علت ديگر، ذهن‌مشغولي و نگراني‌ام نسبت‌ به تارا در جريان بيهوشي‌ام اين است كه... .